Kaart (cartografie) - İzmir

İzmir (tot 1922: Smyrna) is een stad in het westen van Turkije. Het is de hoofdstad van de gelijknamige provincie İzmir. In 2003 had İzmir ongeveer 2.480.000 inwoners en dit aantal is gegroeid naar ruim 4 miljoen inwoners in 2016. Hiermee is de stad, na Istanboel en Ankara, de derde stad van Turkije.

Het ligt aan de Egeïsche Zee in het westen van de Anatolische schiereiland, aan de Golf van İzmir. İzmir heeft de tweede belangrijkste haven van het land, na de haven van Mersin. Verder bevindt zich een internationaal vliegveld bij de stad, de luchthaven Adnan Menderes. Ook zijn er treinverbindingen met steden in de rest van het land, waaronder Istanboel en Denizli.

In het westen van İzmir strekken stranden en thermale centra zich over het schiereiland richting Çeşme. In de omgeving liggen de ruïnesteden Efeze, Pergamum, Sardis, Priëne, Milete en Didyma.

İzmir is de zetel van het aartsbisdom İzmir. Het hoofdkwartier van de Zuidoost-Europese NAVO-strijdkrachten (AIRSOUTH) was er vanaf 1951 gevestigd en werd in 2004 omgevormd tot de Allied Air Component Command Izmir die in 2013 buiten gebruik werd gesteld.

De naam İzmir is afgeleid van de oudere naam van de stad, Smyrna, die op zijn beurt afkomstig zou zijn van de naam van een koningin, Samornia, die over de streek rond de stad regeerde. Smyrna ontstond in de 11e eeuw v.Chr. als Aeolische kolonie en werd in de 7e eeuw v.Chr. een Ionische stad. De Lydiërs vernietigden de stad en in 575 v.Chr. werd Smyrna een Lydische stad. Bij de verovering door de Perzen in 545 v.Chr. werd de stad opnieuw vernietigd. Alexander de Grote herbouwde haar rond 330 v.Chr.

In de 7e eeuw n.Chr. werd de stad overvallen door Arabieren. Eeuwen later veroverden de Seltsjoeken de stad op de Byzantijnen, maar in 1079 heroverden deze de stad. In 1424 werd de stad door de Turken veroverd en ging na een turbulente periode deel uitmaken van het Ottomaanse Rijk.

Voordat het Ottomaanse rijk na de Eerste Wereldoorlog uiteenviel, waren de Grieken de grootste etnische groepering, tezamen met de Armeniërs een christelijke meerderheid, in Smyrna en bij het Verdrag van Sèvres (1920) was dit dan ook een van de Anatolische gebieden die aan Griekenland werden toegekend. Turkse legers onder leiding van Atatürk veroverden de stad echter in 1922. Ongeveer 70 procent van de stad brandde af, honderdduizenden christenen moesten op de vlucht slaan of kwamen om het leven of werden vermoord. Beide zijden beschuldigden elkaar van wreedheden tegen de bevolking, maar gezien de weinige betrouwbare bronnen en de hoogoplopende nationalistische gevoelens aan beide zijden is het moeilijk te bepalen wat er precies gebeurde. Vele landen, waaronder Griekenland, Cyprus, Zweden, Armenië, Nederland, Duitsland, Oostenrijk en Tsjechië, zien deze gebeurtenissen dan ook als een onderdeel van de Griekse Genocide. De Turken zien het daarentegen als een 'bevrijding' van de stad van de Griekse bezetting.

Met de terugtrekking van het Griekse leger ontvluchtte ook een groot deel van de Griekse bevolking de stad naar de Griekse eilanden in de Egeïsche Zee. De resterende Griekse bevolking werd als onderdeel van de uitwisseling van Turkse en Griekse minderheden zoals bepaald in het Verdrag van Lausanne gedwongen de stad te verlaten. Tal van kerken, behalve bijvoorbeeld de katholieke, neoclassicistische Sint-Johanneskathe­draal, wer­den verni­etigd. In 1922 veranderde de Turkse overheid de officiële naam van de stad Smyrna in İzmir.

Als gevolg van de inname van het gebied door de Turken dreigde ook het als Grieks (Helleens) beschouwde cultuurhistorisch erfgoed van de nabijgelegen stad Efeze verloren te gaan. Het was de verdienste van Deissmann om dit tussen 1925 en 1929 internationaal aan te kaarten en de financiering voor de opgravingen terug te organiseren.